XV NIEDZIELA PO ZESŁANIU DUCHA ŚW.

Jedna z prawd, które liturgia chętnie podkreśla, zwłaszcza w okresie po Zesłaniu Ducha św. to konieczność łaski do zbawienia. Z pomocą łaski uprzedzającej człowiek usposabia się do usprawiedliwienia przez łaskę uświęcającą, tak, iż zbawienie człowieka od samego początku jest dziełem Boga. Ta nauka, którą na podstawie Ewangelii rozwinął św. Paweł, a póżniej bronił przeciw Pelagianom św. Augustyn odezwała się również szerokim echem w liturgii. List do Galatów, który dalej dziś czytamy, jest właśnie wykładem o wyższości  łaski nad prawem i o jej konieczności . Jeśli ktoś mniema, że jest czymś, gdy niczym nie jest, sam siebie oszukuje!. Rozumie się samo przez się, że człowiek musi to życie z ducha okazać w uczynkach. Wyższe życie łaski, które jest w człowieku, musi wydawać owoce, a wewnętrzne szlachectwo jego duszy musi się objawić odpowiednim postępowaniem na zewnątrz.

Te role i konieczność łaski wybitnie podkreślają dzisiejszą modlitwą i pokomunią, Źródłem łaski jest dla nas Chrystus Zmartwychwstały, który przywraca życie umarłym. Chrystus wyswabadza nas od śmierci grzechowej, podobnie jak wybawił młodzieńca z Nain od śmierci ciała. (Ewangelia). Boski Zbawiciel daje się wyruszyć łzami bólu Matki naszej Kościoła, płaczącej nad grzesznikami, jak dał się wzruszyć widokiem wdowy z Nain, płaczącej  nad synem. To, o czym liturgia poucza nas w tych tekstach, dokonuje się stale w tajemnicy ołtarza. Ten Chrystus umiera i zmartwychwstaje i rozdaje nam chleb, który jest « żywotem Świata » (Komunia). Był dawniej zwyczaj w liturgii, że diakon wzywał wiernych do komunii tymi słowy : „Wstań, który śpisz i powstań z martwych, a oświeci cię Chrystus”.  (Ef. 5, 14).