Tajemnica wcielenia. Okres Bożego Narodzenia. 

Tajemnica wcielenia

Okres Bożego Narodzenia. 

1. Czas adwentowy. 
2. Czas Bożego Narodzenia. 
3. Czas po Objawieniu 

Czas Bożego Narodzenia od 24 grudnia do 13 stycznia.

1. Objaśnienia dogmatyczne

„A słowo stało się ciałem i mieszkało między nami.” W tych słowach św. Jana Ewangelisty mieści się cała treść tajemnicy Bożego Narodzenia, tajemnicy zjednoczenia Słowa, „zrodzonego przedwiecznie z istoty Ojca, z człowieczeństwa zrodzonym z istoty Matki, w czasie” (symbol świętego Atanazego). Człowiek przez grzech pierworodny stracił możność oglądania Boga. Grzech ten wprowadził przepaść między Stwórcą, a stworzeniem. „Ale Ojciec Niebieski tak umiłował świat że dał Syna swego Jednorodzonego, aby wszelki kto wierzy weń nie zginął, ale miał żywot wieczny…i żeby świat był Zbawiony przez Niego.” (Jan 3,16,17). Bóg więc postanowił wysłać Syna swego na świat, aby Bóstwo z człowieczeństwem pojednać i na nowo zjednoczyć w wiecznym Przymierzu. „Syn Boży, Bóg-Słowo wyższy ponad wszelką zmienność, stał się człowiekiem, by otrzymując jako człowiek, dar Ducha świętego zachował go dla ludzkiej natury pewnie i na zawsze” święty Cyryl Aleksandryjski. Przez Chrystusa, Boga-Człowieka, Bóg zespolił się nierozerwalnie z naturą ludzką i odtąd rodzaj ludzki zginąć już nie może. Każdy bowiem przez Jezusa Chrystusa, który jest Słowem wcielonym ma możność odnalezienia Boga, a zatem i zbawienia swojej duszy. „O przedziwna wymiana, śpiewa w tych dniach kościół, Stworzyciel rodzaju ludzkiego, przyjmując ciało z duszą raczył narodzić się z Dziewicy, i stając się człowiekiem bez udziału człowieka, udzielił nam swego Bóstwa.”

Zaiste misterium Bożego Narodzenia jest początkiem naszego zbawienia. Dziś zgładzona jest nieprawość ziemii, a Zbawiciel świata będzie panował nad nami. Ta tajemnica dopełnia się przez połączenie serce naszych z Chrystusem, które w nas rodzi życie duszy. „Zamieszkał między nami, jest stale wśród nas, a ilukolwiek z nas przyjęło Go, dał im moc stać się synami Bożymi przez łaskę”. „Poznaj chrześcijaninie, mówi św. Leon w kazaniu na jutrzni, godność swoją, strzeż się powrotu do dawnej podłości, przez niegodne postępowanie, teraz kiedyś stał się uczestnikiem Boskiej natury. Pomnij do jakiego ciała i do jakiej głowy należysz. Pamiętaj, iż wyrwał cię Pan z mocy ciemności, a przeniósł do świata i królestwa Bożego.  Chrystus syn Maryi i syn Boży. Między tymi dwoma biegunami rozwija się myśl liturgii tego okresu. Z jednej strony będziemy rozpamiętywać tajemnice dziecięctwa Jezusa, jego ubóstwo, pokorę i posłuszeństwo, z drugiej strony będziemy uwielbiać w nim Boga i władcę wszechświata, Króla Pokoju pełnego Majestatu.

2. Objaśnienie historyczne

Między rokiem 747-749 od założenia Rzymu Cesarz August zarządził ogólny spis ludzkości. Zmusiło to Józefa i Maryję do udanie się z Nazaretu do Betlejem w Judei. „A gdy tam byli” mówi ś. Łukasz, Maryja porodziła Syna swego pierworodnego.” W pobliżu byli pasterze czuwający w nocy dla strzeżenia trzód swoich. Zawiadomieni przez Anioła pospieszyli aż do Betlejem pokłonić się Jezusowi. Po ośmiu dniach święty Józef dokonał obrzędu obrzezania Dzieciątka Bożego, (1 stycznia), które otrzymało imię Jezus (2 stycznia), wskazane Józefowi i Maryji przez Anioła. W 40 dni po narodzeniu, Maryja udała się do świątyni aby złożyć ofiarę przepisaną przez prawo (2 luty.) Wtedy Szymon przepowiedział, iż Jezus zbawi lud swój, a miecz boleści przeniknie serce Matki. Za pasterzami pospiesza wkrótce orszak Królewski. Herod kazał pobić wszystkie dzieci z Betlejem i okolicy od dwóch lat i niżej, spodziewając się w ten sposób pozbycia Króla żydowskiego, w którym obawiał się groźnego przeciwnika. Anioł wówczas okazał się we śnie Józefowi i polecił mu uciekać do Egiptu z Maryją i Dzieciątkiem . Po śmierci Heroda, Józef usunął się do Galilei do miasta Nazaret. Kiedy Jezus miał 12 lat, zgubili go rodzice w Jerozolimie i znaleźli dopiero po trzech dniach w świątyni między doktorami. W trzydziestym roku swego życia poszedł Jezus nad Jordan aby był ochrzczony od Jana, a ten, widząc Go, oznajmił Żydom, że Jezus jest Mesjaszem.

3. Objaśnienia liturgiczne

Najdawniejsze ślady święta Bożego Narodzenia posiadamy z IV wieku. Podczas gdy na wschodzie były obchodzone 6 stycznia (później i na zachodzie jako święto Objawienia), rzymski kalendarz wyznaczył na pamiątkę narodzin Jezusa 25 grudzień. Wybór tej daty nie jest bez znaczenia. Oto w tym dniu 25 grudnia, stary pogański Rzym czcił bóstwo słońca niezwyciężonego. Tą uroczystość pogańską zastąpiono świętem Bożego Narodzenia. W ten sposób kult bałwochwalczy słońca upadł, a zajaśniało nowe Słońce, Słońce sprawiedliwości, Słońce wschodzące, Jezus Chrystus, który sam o sobie powiedział, „Jam jest światłością świata.” (Jan 8,12)

Terminologia ta bardzo często powtarza się w liturgii rzymskiej, więc i w dzień Bożego Narodzenia, zwłaszcza w trzech mszach w tym dniu odprawionych. Wszystko bowiem mówi o światłości, idea światła przenika teksty mszalne, światło opromienia modlitwę tego dnia. Około V wieku święto Bożego Narodzenia było również obchodzone na wschodzie, koło święta Objawienia, które z kolei zostało wprowadzone w zachodnim kościele. W ten sposób mamy dziś te parę świąt, Boże Narodzenie i Objawienie. Zwyczaj odprawiania w dzień Bożego Narodzenia trzech mszy, znane już było świętemu Grzegorzowi Wielkiemu papieżowi i pochodzi z Jerozolimy, gdzie istniał od IV wieku. Liturgię dzisiejszą cechuje radość wielka, którą świat jest przepełniony z powodu Zbawiciela. Stąd radosne brzmienie Gloria in exelsis i biały kolor szat. Wokoło liturgii rozwiną się szereg zwyczajów i obrzędów. Powstały one w wiekach gorącej wiary, kiedy obchód święta nie ograniczał się do nabożeństwa w kościele ale znajdował swój wyraz w życiu kółka rodzinnego. Wigilia z opłatkiem, drzewko, kolędy i żłobek, są to wszystko cenne tradycje, w których okazać możemy nasze poczucie chrześcijańskie i zrozumienie Tajemnicy Wcielenia. Boże Narodzenie to święto miłości, zgody i pokoju, święto rodzin chrześcijańskich skupionych w cichej radości i uwielbienia wokół żłobka Jezusa.

24 grudnia

Wigilia Bożego Narodzenia

Wigilię Bożego Narodzenia cechuje skupienie i namaszczenie. Nurtuje w niej również i radości głęboka z powodu bliskiego już przyjścia Jezusa. Ta radość jest zarazem rękojmią spokoju z jakim Go ujrzymy w dniu Sądu (kolektą). W Epistole rozpoczynamy czytanie listu świętego Pawła do Rzymian z którego czerpać będziemy większość lekcji okresu Bożego Narodzenia. Chrystus Syn Dawidowy wedle ciała, a syn Boży z natury swej Boskiej, on to nas odrodzi przez wiarę. Oto temat kazania Pawłowego.

W Ewangelii podziwiamy delikatność świętego Józefa, męża zaiste z sprawiedliwego. Będąc przekonany o niewinności Maryji, nie chce ją narażać na oszczerstwa i podejrzenia, lecz woli sam usunąć się w pokorze wobec tajemnicy Bożej. Jego postawa jest wzorem dla nas, abyśmy umieli zawsze z pokorą ustosunkować się do myśli i woli Bożej. Dziś otrzymamy te mannę niebieską, którą Mojżesz obiecał ludowi głodnemu na pustyni. Zobaczymy chwałę Pańską (Księga wyjścia 16, Introitu).

Mszał Rzymski z dodaniem Nabożeństw Nieszpornych. Rok 1949.