Dogmat i tiara. Esej o upadku rzymskiego katolicyzmu

Autorytet Kościoła przejawiał się w jego misji strzeżenia, zachowywania, przekazywania oraz obrony Bożej prawdy. Był on również widoczny w jednoznacznym potępieniu, zwalczaniu i skutecznym przeciwstawianiu się błędom sprzecznym z doktryną chrześcijańską. Na przestrzeni dziejów Kościół pozostawał instytucją walczącą. Jego istnienie oznaczało głoszenie dogmatu z pełnym przekonaniem oraz zdecydowane odrzucenie wszelkich argumentów mu przeciwnych. Realność tego potępienia wymagała również jednoznacznego wskazywania osób, które przyjmowały i propagowały błędne nauki.

Władza związana z urzędem papieskim, obejmująca również prerogatywę piętnowania błędów doktrynalnych, stała się jedną z pierwszych ofiar soborowych reform. Jeżeli Kościół przestaje jasno określać, kto może być nauczycielem katolickim, a kto nie, jego autorytet, podobnie jak autorytet papieża, ulega osłabieniu. Papieże mogą pozostać postaciami medialnymi, lecz tracą swoją realną władzę duchową. Prawda, której mieli strzec, zostaje zmuszona do milczenia. Dogmat, zamiast stanowić niezmienny fundament wiary, sprowadzany jest do poziomu opinii czy indywidualnego poglądu. Przestaje być kluczem do zbawienia i środkiem przekraczania granic doczesności. W konsekwencji zamiast poddawać się zwierzchnictwu Boga, świat pogrąża się w tyranii doczesności, dążąc do utopijnej wizji globalnej przyszłości.

Książka Dogmat i tiara poświęcona jest zjawisku porzucenia dogmatu i paraliżu zasady dogmatycznej. To analiza przemian, które stają się coraz bardziej widoczne, gdy jawni heretycy nie tylko nie są potępiani, ale wręcz zdobywają wysokie pozycje w hierarchii kościelnej. Dotyczy to sytuacji, w których biskupi postulują błogosławienie osób żyjących w związkach homoseksualnych, a niektóre zgromadzenia zakonne otwarcie wspierają aborcję.