Twój koszyk jest obecnie pusty!

Pierwsza Część Roku Kościelnego – Tajemnica Wcielenia
OKRES BOŻEGO NARODZENIA
1. CZAS ADWENTOWY
2. CZAS BOŻEGO NARODZENIA
3. CZAS PO OBJAWIENIU
Chrystus wskazał, jako ideał doskonałości, doskonałość swego Ojca „Bądźcie wy tedy doskonali jako Ojciec was niebieski doskonały jest (Mat. 5, 48), a jednocześnie wskazał nam niezawodną drogę, aby osiągnąć ów ideał na pozór przekraczający całkowicie możliwości człowieka : « Kto widzi Mnie, widzi Ojca (Jan 14, 9), Jam jest Drogą, Prawdą i życiem» (Jan 14, S). « Być drugimi Chrystusami » to hasło wyraża jedno z najdroższych sercu Chrześcijańskiemu prawd, dzięki której tyle milionów dusz skupiło wszystkie swe myśli i uczucia wokoło osoby Mistrza z Nazaretu. « Życie Jezusa, powiada św. Leon, jest dla nas zarazem wzorem i sakramentem ». Nie ma więc w życiu Jezusa niczego, co by nie było udziałem naszego życia: każdy Jego czyn, słowo nauka i cud mają oprócz swej wartości historycznej jeszcze wartość wieczną, która waży bezpośrednio na życiu całego Kościoła i każdego z jego członków.
Tyczy się to szczególnie pewnych kulminacyjnych faktów życia Zbawiciela, na które Kościół położył większy nacisk grupując je w cykl nazwany Rokiem Liturgicznym. Zamykając te uroczystości w pewien obwód zamknięty roku słonecznego, Kościół chciał przez to uwydatnić charakter wiecznotrwały Tajemnic Chrystusowych (Perannum – perennis). Rok liturgiczny, to obchód żywy i czynny całego Kościoła, który jednoczy się z misterium Chrystusowym, aby czerpać w tym łaskę naśladowania Boskiego Mistrza. Tajemnice Chrystusowe stają się w ten sposób osią naszych przeżyć. Rodzimy się z Chrystusem, z Nim zanurzamy się w wody Jordanu, z Nim w dzień potrójnego kuszenia na puszczy przezwyciężamy szatana. Z nim przede wszystkim cierpimy, współukrzyżowani umieramy, a odkupieni zmartwychwstajemy i do nieba wstępujemy. W ten sposób zrodzony z chrztu, zasilony Eucharystią, ukształtowany przez Rok Kościelny, czyn katolika nabiera tego wyrazu pełnego i nadprzyrodzonego, który będzie najpiękniejszą odpowiedzią człowieka na powołanie do doskonałości.
CZAS ADWENTOWY
1. OBJAŚNIENIA DOGMATYCZNE (od pierwszej niedzieli Adw. do 24 grudnia)
Wyraz Adwent (z łacińskiego adventus) oznacza przyjście, zjawienie się. W istocie, podczas Adwentu Kościół obchodzi tajemnice dwojakiego objawienia Chrystusa : objawienia łaski i objawienia chwały. Historyczne narodzenie Jezusa, było objawieniem łaski i miłosierdzia Bożego. Powrót zaś Chrystusa przy końcu świata będzie objawieniem Jego chwały i potęgi. Te dwa objawienia stanowią jakby dwa bieguny miedzy którymi rozwija się obecne życie Kościoła. O ile jednak drugie objawienie będzie ostatecznym zwycięstwem Chrystusa, i nieubłaganie przekona wszelką istotę żyjącą o Jego prawdzie, o tyle pierwsze objawienie okryte jest zasłoną tajemnicy. Naród żydowski pod wpływem prądów politycznych i doktryn Faryzeuszów spodziewał się Mesjasza – nadczłowieka, króla o silnej władzy doczesnej, który miał zgromić wszelkich nieprzyjaciół narodu wybranego, a zwlaszcza wrogie imperium rzymskie, oraz podłożyć podwaliny pod przyszłe wszechświatowe państwo Izraelskie. Chrystus natomiast, prawdziwy Mesjasz « upokorzył się i unicestwił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się na podobieństwo ludzi i postawą znaleziony jako człowiek. (Filip. 2, 6-7). Przyszedł wiec Syn Boży, ale cichy i pokorny, ubogi w stajence betlejemskiej i jako łagodny Baranek umiera na krzyżu.
By uznać w Nim Zbawiciela Świata i Syna Bożego, rozum ludzki musi również się upokorzyć i poddać Światłu wiary, która jedynie zdoła mu wskazać istotę planu Bożego. To pierwsze objawienie łaski, okryte tajemnicą, trwa nadal w Kościele założonym przez Chrystusa. Albowiem życie Kościoła jest przedłużeniem życia Jezusa. A więc Chrystus nadal wśród nas przebywa aczkolwiek dla zmysłów ukryty. Dopiero wiara nam odkrywa Jego obecność, bądź to pod postaciami Sakramentów, bądź to w osobie naszych bliźnich. Jak za czasów Jego pobytu w Palestynie, tak i dzisiaj musimy « pokornie schylić czoło › (Tantum ergo) i starać się o czystość serca, być ubogimi w duchu, aby Go ujrzeć i z Nim przestawać. Jednakowoż wiara katolicka nie tylko głosi, że Chrystus narodził się z Maryi Panny, ale również, że « wstąpił na niebiosa, siedzi na prawicy Boga Ojca wszechmogącego i stamtąd przyjdzie sadzić żywych i umarłych >> Powróci więc Syn Człowieczy, w pełni majestatu swojego Bóstwa, przyjdzie objąć w posiadanie królestwo, które odkupił Swoją krwią, dziedzictwo, które Mu dał Ojciec Niebieski.
Od zarania swych dziejów Kościół oczekuje powrotu Chrystusa z utęsknieniem oblubienicy za oblubieńcem (Mat. 25, I), czuwając jak ów sługa z Ewangelii na powrót swego Pana (Mat. 24, 45). Zadaniem Kościoła jest przygotować świat na powtórne przyjście Jezusa. Czyni to uświęcając dusze i ukazujac im Chrystusa ukrytego pod zasłoną Sakramentu, czy to w Liturgii, czy w Słowie Bożym. Misję tę wykona aż do chwili « kiedy On sam przyidzie » (I Kor. II, 26). Misja więc z jaką przyjmiemy Jezusa z rąk Matki Kościoła, i z jaką odpowiemy naszą gorliwością na to pierwsze objawienie miłosierdzia Bożego, będzie miarą z jaką Chrystus będzie nas później sądzić. Od naszego ustosunkowania się do pierwszego objawienia Chrystusa w Kościele, zależy nasza przyszłość i los naszych dusz.
2. OBJAŚNIENIA HISTORYCZNE
Całe życie Kościoła możemy nazwać Adwentem, i myśl ta przenika wszystkie okresy Roku Kościelnego. Niemniej jednak tym rozważaniom są poświęcone przede wszystkim święta Bożego Narodzenia. Okres Adwentu jest więc nie tylko przygotowaniem do tej uroczystości, ale również i wstępem do całego Roku Kościelnego aby nas wprowadzić w atmosferę Adwentu, Kościół Święty przedstawia nam trzy postaci, które służyć bedą za przewodników w tym okresie: będą nimi Prorok Izajasz, św. Jan Chrzciciel i Najświeższa Maryja, Matka Chrystusa. W pierwszych już stronach Starego Testamentu, czytamy zapowiedź Zbawiciela, Syna Niewiasty, która swą stopą ma zdeptać nieprzyjaciela miedzy Bogiem, a człowiekiem, jest osią religii Starego Zakonu. Nigdzie jednak nie przybrało ono tak żywej formy, tak lirycznego wyrazu i wzniosłych akordów, nigdzie również zapowiedź ta nie była tak jasno wyrażona, jak u księcia Proroków – Izajasza. Ów mąż Boży, żyjący około VIII w. przed Chrystusem, był obdarzony niezwykłym darem proroczym. Jego mowy zwrócone częściowo do współczesnych, a częściowo do przyszłych pokoleń, rozwijają cały plan ukryty zamysłów Bożych, zapowiadając już to karę przez którą Bóg oczyści swych wybranych, już to nadzieję i wspaniałość królestwa mesjańskiego. Słusznie wiec Kościół czyta nam (w lekcjach brewiarzowych i mszalnych) szerokie ustępy księgi tego proroka.
Duch adwentu to duch nadziei, którym przejęta jest modlitwa sprawiedliwych Starego Testamentu. Wraz z Izajaszem oczekuje rownież Kościół Chrystusa Króla Pokoju, za którym tęsknią ustawicznie dusze dobrej woli. Druga postać adwentowa, Jan Chrzciciel uczy nas właśnie tego co mamy czynić, aby przyspieszyć nadejście Królestwa Bożego. Ów herold Chrystusa, posłuszny głosowi Bożemu, opuszcza pustynie gdzie spędził dzieciństwo i w Betanii nad brzegiem Jordanu chrztem pokuty przygotowuje dusze na przyjście Zbawcy (Ew. 4 Niedz. Adw.). Cnoty jego są tak wielkie, że niektórzy biorą go za Mesjasza. Wtedy Faryzeusze wysyłają z Jerozolimy kapłanów i lewitów by dowiedzieli sie, co sam o sobie twierdzi. On im odpowiada, że jest tym, o którym prorok Izajasz mówił : « Jam głos wołającego na puszczy : prostujcie drogę Pańską ». (Ewang. 3 Niedz. Adw.). Gdy Chrystus przychodzi nad Jordan, aby być ochrzczonym od Jana, św. Jan wyznaje iż Ten jest Barankiem Bożym, którego krew zmyje grzechy świata. Po upływie pewnego czasu, Jana wtrącono do fortecy Macheront, na wschód od morza Martwego w Perei. Tam dochodzą go wieści o cudach Chrystusa, wysyła wtedy dwu z uczniów swoich do Jezusa z zapytaniem « Tyś jest, który masz przyjść, czyli innego czekamy? » (Ewang. z 2 Niedz. Adw.). Uczynił to, aby Chrystus mógł posłannictwo swoje stwierdzić wobec wszystkich. Takim było Świadectwo Jana.
Trzecią postacią, która stale czuwa nad nami podczas adwentu i przygotowuje nasze dusze bezpośrednio do przyjścia Jezusa, to Najświeższa Panna Maryja. Ta, której uroczystość Niepokalanego Poczęcia obchodzimy w Adwencie, a której czci szczególnie poświęcona jest Msza-Rorate, staje się podczas tego okresu wzorem obcowania z Bogiem, w Świętym skupieniu, milczeniu i czystości serca, i przykładem miłości bliźniego. (Ew. Piatku such. dni Adw.)
3. OBJAŚNIENIA LITURGICZNE
Myśl oczekiwania Chrystusa była zawsze bardzo żywa w Kościele. Pierwsze jednak ślady Adwentu w jednej z ustaw synodu saragoskiego z 380 r. wyraźniejsze dowody jego starożytności pochodzą z V i VI wieku. Okres adwentowy nie był wszędzie jednostajny. Na wschodzie zaczynał się dnia 14 listopada, w Hiszpanii na drugi dzień po św. Marcinie. Od VII wieku liturgia adwentowa przybiera zarazem charakter pokutny, który wyraża się zawieszeniem Glória i Te Deum, oraz fioletowym kolorem szat. Diakon i subdiakona nie przywdziewają ( z wyjątkiem trzeciej niedzieli) dalmatyki i tunicelli, które są szatami weselnymi. Zamiast Ite missa est mówi kapłan, Benedicámus Dómino, znajdujemy nadto w wielu tekstach nawoływanie do pokuty. Mimo tego duch adwentu jest radosny, bo pełen nadziei rychłego posiadania Zbawiciela. Stąd też nadal rozbrzmiewa Alleluja,a w trzecią niedzielę Adwentu ołtarz przybiera sie kwiatami, ornat może być różowy i daje się słyszeć organy.
W Polsce na mocy starodawnego zwyczaju codziennie przed świtaniem śpiewa się Msze św. wotywną o Matce Boskiej, zwaną roratami, od pierwszych wyrazów introitu: « Roráte caeli ». Podczas tej Mszy na ołtarzu goreje 7 świec. Siódma świeca, świecąca ponad innymi, ozdobiona zieloną gałązką i białą wstęgą, jest symbolem N. M. Panny, która będąc różdżką Jessego dała kwiat wdzięcznego zapachu. Na szczególną uwagę zasługują t. zw. antyfony « O» śpiewane przy nieszporach od dnia 17 grudnia, a które są najsilniejszym bodaj wyrazem tęsknoty adwentowej za Zbawicielem.
—
1-a Niedziela Adwentu, Szaty fioletowe.
Pod znakiem Niepokalanej Dziewicy rozpoczyna się rok Kościelny. Ongiś lud rzymski gromadził się w bazylice Maryjnej, aby pod orędownictwem Bogarodzicy oczekiwać na przyjście Jezusa. Chrystus Pan przyszedł, aby nas zbawić i powtórnie przyjdzie, aby nas sądzić. Tak w Jego sądzie jak i w miłosierdziu okaże się moc i potęga łaski Syna Bożego, moc która już oczyszcza serca nasze i chroni je od niebezpieczeństw grożących nam na skutek grzechów naszych. « Do Ciebie wzniosłem dusze moją Panie (Introit) : otwórzmy szeroko serca i umysly nasze, aby łaski otrzymane we Mszy Św. przygotowały nas do Bożego Narodzenia. W Epistole Św. Paweł pobudza nas do pracy – gdyż oczekiwanie nasze musi być czynne. Ewangelia podaje nam opis sądu ostatecznego. « Plemię które nie przeminie, aż dopóki nie spełnią się słowa Chrystusa oznacza zarówno naród żydowski jak i Kosciół Św., gdyż jeden i drugi przetrwają, aż do końca świata, aby Świadczyć o prawdziwosci słów Chrystusa.
« Wszystko co dla was trwałe, nie jest i nie moze być trwałe w wieczności bez przemiany uprzedniei, i przeciwnie, to wszystko, co u nas mija i dla nas jest przelotne, to jest stałe i pozostaje bez zmiany : Tak i moje słowa, które dla was są przemijające, wyrażają prawdy stałe i nie przemijające. Ten więc dzień ostateczny, najdrożsi bracia, stawcie sobie przed oczy, a to wszystko co chwilowo trudnym wam sie zdaje, to stanie sie łatwiejszym gdy o tym dniu pomyślicie » (św. Grzegorz, Homilia na jutrzni).
źródło: Mszał Rzymski, 1949
2 odpowiedzi na „Pierwsza Część Roku Kościelnego – Tajemnica Wcielenia”
Coś pięknego! ????
Najlepsze, najbardziej wyjaśniające znaczenie obecnego czasu i roli Kościoła w świecie. Proszę kontynuować i rozszerzać na różne sposoby, a nawet podsuwać kapłanom do wykorzystania w swoich homiliach adwentowych.też jestem tego zdania, byłem „wniebowzięty” kiedy to przeczytałem, z taką prostotą, tak ważne kwestie są tam opisane! ????
Dodaj komentarz